De testen voor de schildklier zijn zoals we deze nu kennen zijn aan de ene kant goed, maar aan de andere kant ook weer niet. Het zegt namelijk niet zoveel over wat er nu echt aan de hand is.
Testen zoals we die nu hebben voor T4, T3 en thyroïdstimulerend hormoon (TSH) zijn stukjes van de puzzel. Als je deze testen interpreteert met de gedachte dat ze indicatoren zijn van een virus dat de schildklier aantast, in plaats van dat de schildklier zwak wordt en u in de steek laat, dan kunnen ze u op het goede spoor zetten. Steeds vaker gebeurt het namelijk dat de bloeduitslagen voor de schildklier normaal zijn, terwijl elk ander teken er op wijst dat er iets mis is met de schildklier.
Dit is waarom de nauwkeurigheid van deze bloedtesten helaas inconsistent zijn.
Om te beginnen kunnen de schildklierhormoonmetingen sterk variëren, afhankelijk van het tijdstip van de dag en de stressniveaus van de patiënt. Het lijkt veel op het "witte-jassen-syndroom" dat veel mensen ervaren wanneer ze een dokterspraktijk binnenlopen en hun bloeddruk laten meten. Als u daar alleen maar onder observatie zit, kunnen uw handpalmen zweterig worden en uw bloeddruk boven het normale niveau stijgen, waardoor de nauwkeurigheid van de metingen wordt aangetast. Op dezelfde manier kunnen je bijnieren gaan pompen, wat je bloedchemie volledig verandert - omdat plotseling adrenaline (ook bekend als epinefrine) en cortisol (ook bekend als hydrocortison) de bloedbaan overstromen ter voorbereiding op de vecht-of-vlucht reactie, waardoor de homeostase wordt verstoord. Door deze hoge adrenaline- en cortisolspiegels kan het op een bloedtest lijken alsof je meer dan genoeg van de schildkliergerelateerde steroïden T4, T3 en TSH aanmaakt, of je dat nu echt bent of niet. Ook kunnen adrenaline en cortisol je hersenen verzadigen en je hypofyse, die TSH produceert, in overdrive brengen - opnieuw, waardoor de bloedtestresultaten worden weggegooid van hoe ze er normaal uit zouden zien. Zelfs als het zien van een naald u helemaal niet stoort, kan een verstoring van de homeostase uw bloedchemie nog steeds beïnvloeden. Als u iemand bent die chronische stress ervaart, kunt u leven met constant verhoogde adrenaline- en cortisolspiegels, of, zoals we eerder hebben gezien, deze niveaus kunnen hoog zijn als compensatie voor uw traag werkende schildklier, of u kunt bijnieruitputting hebben. Bij bijnieruitputting kunnen de bijnieren onregelmatig adrenaline en cortisol gaan produceren, waardoor het de bloedbaan soms kan overspoelen en soms tegenhouden. In dit geval kunnen uw bijnieren overactief zijn wanneer u uw bloed wordt afgenomen. Zelfs als de dokterspraktijk uw meest favoriete plek ter wereld is kunnen de resultaten onnauwkeurig zijn.
Als je in een week tijd meerdere keren de schildklierwaarden laat testen, dan kun je elke keer een andere uitslag krijgen. Het beoordelen van de resultaten van slechts één schildkliertest is te beperkt; het betekent dat artsen onbewust kunnen missen als een patiënt een schildklieraandoening heeft. Met bloeddruk hebben veel artsen en verpleegkundigen geleerd dat de beste manier om met onnauwkeurige metingen om te gaan, is om tijdens een afspraak een paar bloeddrukmetingen uit te voeren en deze te middelen. Een vergelijkbare aanpak zou helpen bij het testen van de schildklier, hoewel het echt nodig is om gedurende 30 dagen eenmaal per dag een schildkliertest uit te voeren en dan hier het gemiddelde van nemen. Dit zou nuttiger zijn, hoewel het nog steeds niet alles zou oplossen, omdat de tests zelf verouderd zijn. Over een paar decennia zullen hopelijk medische gemeenschappen eindelijk de ware, virale oorzaak van schildklieraandoeningen ontdekken en zullen de testen beter zijn. Tot die tijd hebben beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg en patiënten te maken met schildkliertesten die een te breed bereik hebben en niet zijn afgestemd op de subtiele hormonale verschuivingen die een schildklieraandoening kunnen signaleren. De hormoontests zijn zo onstabiel dat het bijna nauwkeuriger zou zijn om 10 seconden een vuist te maken, deze los te laten en te kijken of het meer dan drie seconden duurt voordat de kleur terug komt in je handpalm als een indicatie van een schildklierprobleem.
Miljoenen vrouwen lopen onbewust rond met een te langzame schildklier die niet via een bloedtest naar buiten komt. Soms duurt het maanden of jaren van leven met een traag werkende schildklier voordat het zover is dat een laboratorium het kan detecteren. In de tussentijd moet een persoon leven met een verslechterende gezondheid als gevolg van de progressie van het virus - en geen antwoorden. Hoewel we kunnen doen alsof alles in orde is, wordt niemand er beter van. Dat wil niet zeggen dat u schildkliertesten moet afschrijven. U hebt alleen de bovenstaande achtergrond nodig, zodat u de resultaten met perspectief kunt interpreteren. Als u een schildkliertest laat doen, vraag dan om getest te worden op TSH, vrij T4, vrij T3 en zeker ook de schildklierantilichamen. Omgekeerde T3-tests zijn momenteel een rage die niet de moeite waard is om bij stil te staan. Hoewel het echte problemen weerspiegelt, kan het zoveel tegelijk oppikken dat het moeilijk is om te weten wat een resultaat betekent.
Schildklier Antilichaamentest
Schildklier-antilichamen testen verdienen hier wat extra aandacht, omdat deze het dichtst bij is bij het oppikken van een virale activiteit. Maar nogmaals, het draait allemaal om perspectief. Momenteel beschouwen de medische de antilichamen die in deze tests worden gedetecteerd als auto-antilichamen (ook wel antithyroid-antilichamen en antimicrosomale antilichamen genoemd), dat wil zeggen, antilichamen die uw immuunsysteem maakt om uw eigen schildklierweefsel aan te vallen. De antilichamen worden beschouwd als bewijs dat uw lichaam uw schildklier aanvalt en u krijgt hierop de diagnose auto-immuunziekte. In werkelijkheid is dit niet wat er gebeurt; die interpretatie is volledig gebaseerd op veronderstellingen. Toen wetenschappers voor het eerst de antilichaamactiviteit ontdekten en niet konden achterhalen waarom het gebeurde, was het een handige theorie om te zeggen dat het wel lichaam defect moet zijn. Het probleem is dat noch conventionele noch alternatieve geneeskunde die theorie hebben verlaten. Het blijft onontwikkelde wetenschap. -- Onthoud dat je lichaam zichzelf niet aanvalt! -- De antistoffen die naar voren komen in tests zoals de schildklierperoxidase (TPO)-test, zijn in feite uw reddende engel. Ze gaan niet achter je schildklier aan - ze veroorzaken op geen enkel niveau schade aan de klier. Deze antilichamen worden door uw immuunsysteem aangemaakt om de echte onruststoker aan te pakken: EBV, het Epstein Barr virus! Een deel van wat medici in verwarring brengt, is dat medisch onderzoek en de wetenschap het gepersonaliseerde immuunsysteem van de schildklier nog niet hebben ontdekt. De speciale lymfocyten waar we het over hadden, die nog niet zijn gecatalogiseerd, worden toegewezen aan het schildkliergebied, als soldaten die de schildklier bewaken. Hoewel ze tijdelijk van de schildklier worden weggeleid tijdens de overgang van het virus van fase twee naar fase drie, zendt de schildklier - een zeer intelligente klier - een noodsignaal uit voor de gespecialiseerde lymfocyten om terug te keren zodra de schildklier beseft dat hij wordt aangevallen. Eenmaal terug werken de lymfocyten symbiotisch met de antilichamen die uw immuunsysteem produceert, waardoor deze antilichamen in de schildklier kunnen komen, zodat de antilichamen de EBV daar kunnen aanvallen en uit uw lichaam kunnen verwijderen. De verwarring hier is dat medici de antilichaamactiviteit zien en denken dat dit de oorzaak van het probleem is. Dit is niet nauwkeurig. Uw speciale lymfocyten en deze antilichamen werken samen om u te verdedigen. Dus als u kijkt naar de resultaten van tests met schildklierantistoffen, bedenk dan dat als er antilichamen worden gevonden, deze te wijten zijn aan virale activiteit in uw schildklier - en niet aan een verkeerde reactie van uw lichaam - en dat als er geen antilichamen worden gevonden, dit niet het geval is. Dit betekent niet dat EBV niet aanwezig is in de schildklier. Net als de anderen is het een test die nog steeds aan de gang is. In tegenstelling tot schildklierhormoontests, is het geen bloedchemie die antilichamentests kan afwerpen. De zwakte van de antilichamentests is eerder dat ze nog niet breed genoeg of gevoelig genoeg zijn om kleinere hoeveelheden antilichamen te detecteren. Wanneer EBV zich in een vroege fase van de schildklier bevindt, heeft uw immuunsysteem nog niet alle toeters en bellen gebruikt, dus de antilichaamactiviteit is mogelijk niet voldoende om te registreren bij laboratoriumwerk. Bovendien zijn er zoveel variëteiten van EBV, met mutaties die zich blijven ontwikkelen, en deze diversiteit betekent dat er ook diversiteit is in de mogelijke antilichaamreacties en antilichaamcreaties die ze induceren, met bepaalde antilichamen gericht op deze mutaties die niet in bloedlaboratoria voorkomen. Huidige tests pikken slechts enkele van die reacties en creaties op. Het is heel goed mogelijk dat u antilichamen in uw systeem heeft die de testresultaten niet laten zien. Dit zijn antilichaamvarianten die letterlijk "buiten de kaart" zijn omdat ze onbekend terrein zijn - ze zijn niet ontdekt, dus bloedlaboratoria zoeken er niet naar. Als een bloedlab niet weet dat er een antilichaam bestaat, zal het niet de opdracht krijgen om ernaar te zoeken. Er is financiering en autorisatie voor nodig om buiten de kaders van wat bekend is te kijken, hoewel je geen les van mij nodig hebt over bureaucratie en regelgeving. Ik weet zeker dat je op de een of andere manier hier genoeg bekend mee bent.
Onderdeel uit het boek Thyroid Healing van Medical Medium. Boek is verkrijgbaar in de Shop
Kamp je ook met schildklieren of meer klachten, neem dan aub contact met me op.
Groet Aschwin
Orthomoleculair therapeut
Lyme hersteltherapeut